Pieniądz fiducjarny (łac. fides – wiara) – waluta nie mająca oparcia w dobrach materialnych (jak np. kruszce), której wartość ma źródło z reguły w dekretowanym prawnie monopolu w wykorzystaniu go na danym obszarze jako legalny środek płatniczy oraz na popycie generowanym przez instytucje państwowe, głównie przez pobór podatków.
Tradycyjnie przyjęło się, że pojęcie pieniądza fiducjarnego jest równoważne z pieniądzem papierowym (banknot), w przeciwieństwie np. do monet z drogocennych kruszców. Utożsamienie takie nie jest jednak całkowicie poprawne, ponieważ pieniądz fiducjarny jest również powszechnie rozprowadzany jako bilon bity z metali nieszlachetnych, zaś pieniądz mający oparcie w kruszcu był i jest często reprezentowany przez papierowe banknoty (certyfikaty uprawniające do poboru kruszcu ze skarbca banku). Z pieniądzem fiducjarnym mamy także do czynienia, jeśli moneta jest wybita z metalu szlachetnego, ale jej wartość nominalna jest większa od wartości tworzącego ją kruszcu.
We współczesnych systemach gospodarczych pieniądz fiducjarny jest emitowany przez banki centralne w ramach prowadzonej przez nie polityki pieniężnej. Głównym instrumentem regulującym ilość pieniądza w obiegu jest stopa procentowa kredytów udzielanych przez banki centralne, ustalana co pewien czas. Celem takich zmian jest z reguły zapisane w statutach owych banków utrzymanie koniunktury i stabilności gospodarki.
Między innymi takim pieniądzem fiducjarnym jest dolar amerykański (oficjalnie i z nazwy banknoty to Federal Reserve Note, gdzie rezerwa federalna jest w praktyce bankiem prywatnym, a państwo jest jednym z udziałowców[potrzebne źródło]). Widoczny podział był przed wstrzymaniem przez Stany Zjednoczone wymienialności dolara na złoto. Przed tym rokiem (1971) emitowano m.in. United States Note (jako Legal Tender Note, oficjalnie drukowany przez państwo) oraz Federal Reserve Bank Notes (jako banknot rezerwy federalnej, wart oficjalnie tyle samo, ale gwarantowany przez banki rezerwy).
[ Żródło: Wikipedia, pobr. 28.09.2013 r.]
maja23i