Z-Sitchin - Zły wiatr.rtf

Zecharia Sitchin - Zły wiatr

Badania klimatyczne potwierdzają nuklearną zagładę Sumeru

Pod koniec trzeciego tysiąclecia p.n.e. nastąpił niespodziewany koniec wspaniałej cywilizacji sumeryjskiej.
Jej nagła zagłada opisana została w licznych tekstach lamentacyjnych odkrytych przez archeologów. Teksty te przypisują katastrofę Złemu Wiatrowi, który przygnał z zachodu - z kierunku Morza Śródziemnego - śmiercionośną chmurę, która spowodowała zagładę wszystkich żyjących istot - zarówno ludzi, jak i zwierząt - sprawiła że roślinność uschła, a wody zostały zatrute.

W książce „Wojny Bogów i Ludzi” (trzeciej książce z cyklu Kroniki Ziemi) Zecharia Sitchin wskazał na pewien obszerny tekst, znany naukowcom jako Epos Erra, w którym, jego zdaniem, znaleźć można wyjaśnienie nagłej zagłady cywilizacji sumeryjskiej. Tekst ten opisuje łańcuch zdarzeń, które ostatecznie doprowadziły do użycia ‘Broni Terroru’ w konflikcie pomiędzy rywalizującymi klanami Annunaki („Ci, Którzy z Nieba na Ziemię Przybyli”).

Analizując opisy broni znajdujące się w Eposie Erra oraz tekstach lamentacyjnych, Zecharia Sitchin doszedł do wniosku, iż Broń Terroru to nic innego jak broń nuklearna. Chmura nuklearna, użyta do starcia z powierzchni ziemi znajdującego się w owym czasie na Półwyspie Synaj portu kosmicznego (oraz niektórych „grzesznych miast” - Sodoma i Gomora), została przygnana przez wiejące wiatry na wschód, siejąc śmierć i zniszczenie w „Krainie Między Rzekami” (Mezopotamia) – imperium Sumeru i Akkadu.

Co więcej, oprócz stwierdzenia, że broni nuklearnej użyto na Ziemi po raz pierwszy nie w roku 1945 w Hiroszimie, lecz tysiące lat wcześniej na Bliskim Wschodzie, określa Sitchin datę tego wydarzenia – rok 2024 p.n.e.!

Potwierdzenie naukowe

To, że cywilizację, która powstała w Sumerze około 3800 p.n.e. – osiągając nieporównywalne wyżyny pod rządami ostatniej dynastii (Trzeciej Dynastii z Ur, miasta Abrahama) – spotkał pod koniec trzeciego tysiąclecia p.n.e. nagły i niespodziewany upadek, było faktem powszechnie przyjętym i dobrze udokumentowanym. To, iż jej koniec był nagły, było również pewne. Brakowało jednak wyjaśnienia, co ów nagły upadek mogło spowodować.

Rozpoczęte w 1999 roku przez archeologów oraz naukowców specjalizujących się w Bliskim Wschodzie badania przyniosły masę dowodów świadczących, iż zagłada Sumeru i Akkadu miała związek z nagłą zmianą klimatu. Badania wstępne prowadzone przez Harveya Weissa i Timothy C. Wieskela z Uniwersytetu Harvarda zostały następnie rozwinięte przez H.M. Cullena i jego zespół z Obserwatorium Ziemi Lamonta-Doherty’ego na Uniwersytecie Kolumbia (Lamont-Doherty Earth Observatory of Columbia University), Uniwersytetu Utah (University of Utah), Narodowego Laboratorium Lawrence’a Livermore’a (Lawrence Livermore National Laboratory) oraz Institute für Geowissenschaften z Niemiec. Na podstawie badań prowadzonych nad nie dającą się wytłumaczyć jałowością ziemi, brakiem wody oraz pyłem osadowym naniesionym przez wiatry, bazując na metodzie datowania węglem radioaktywnym, ustalono, iż zmiana klimatu miała miejsce 4025 lat temu (margines błędu określono na 125 lat).

Dokładna data potwierdzona!

Wyniki tych oraz innych, o podobnej tematyce badań, łączących nagłą zmianę warunków klimatycznych z powstaniem i upadkiem cywilizacji zarówno w Starym, jak i w Nowym Świecie, zostały zebrane i opublikowane w prestiżowym periodyku Science, w numerze z 27 kwietnia 2001 r. Opracowanie to, autorstwa Petera B. deMenocala, kładzie szczególny nacisk na osadowe pozostałości tefry; poddane analizie fragmenty skał potwierdziły, iż zmiany klimatyczne miały miejsce 4025 lat temu.

Licząc 4025 lat wstecz od chwili obecnej, czyli roku 2001, otrzymamy rok 2024 p.n.e. – jest to dokładnie ten sam rok, który podał Zecharia Sitchin w swojej książce z 1985 roku!

Zagadka tefry

Fakt, iż w ostatnich badaniach główny nacisk położono na kwestię tefry ma podwójne znaczenie.

Podczas gdy we wcześniejszych badaniach mówiono o pyle naniesionym przez wiatr, w ostatnim opracowaniu skupiono się na materii zwanej tefrą. Czym jest tefra? Literatura z zakresu geologii definiuje tę materię w następujący sposób:

"Gdy dochodzi do erupcji wulkanu, wyrzucona czasami zostaje do atmosfery materia w postaci fragmentów skał. Materia ta określana jest mianem tefry."

Te wypalone na wskroś kawałki sczerniałej, podobnej do żwiru skały, w większości wypadków spadają w pobliżu ich wulkanicznego źródła; natomiast spopielone drobiny są przenoszone przez wiatr na wiele kilometrów i mogą unosić się w górze przez ponad rok.

Obszar na Półwyspie Synaj, na którym znajdować się miał ów zniszczony port kosmiczny, jest w istocie pokryty - do dnia dzisiejszego! – podobnymi do żwiru, wypalonymi na wskroś, sczerniałymi kamieniami (patrz ilustracje 105, 106 i 107 w „Wojnach Bogów i Ludzi”). Jednakowoż, na co w swej książce zwrócił uwagę Sitchin, na Półwyspie Synaj NIE MA WULKANÓW. Pochodzenie naniesionego przez wiatr pyłu osadowego na Półwyspie Synaj pozostaje zagadką.

Jedynym wyjaśnieniem występowania na Półwyspie Synaj pokruszonych i sczerniałych kamieni, a także spustoszenia spowodowanego przez wichry w Mezopotamii może być historia opowiedziana w Eposie Erra (znajdująca swoje odzwierciedlenie w biblijnej opowieści o zniszczeniu Sodomy i Gomory) - nie spowodowała tego erupcja nieistniejącego wulkanu, lecz użycie broni nuklearnej w 2024 p.n.e.

http://bogowie.org.pl/baza.php3?ido=5&poz=25